19 januari 2017
In maart vinden de Tweede Kamerverkiezingen plaats. Afgelopen maandag was ik getuige van een verkiezingsdebat tussen enkele woordvoerders in de zorg. Het ging precies zoals verwacht (en zelf ook vaak meegemaakt): vertel in 1 minuut wat er moet veranderen!
En natuurlijk ging het over geld: het eigen risico, de eigen bijdragen etc.
Over heel veel ging het niet: wat verstaan we onder liefdevolle zorg? Hoe laten we informele en formele zorg nog beter aansluiten in het beantwoorden van zorgvragen van een patiënt? Is er voldoende aandacht voor levensvragen? Wat moet er veranderen in cultuur, communicatie en bejegening?
Juist deze aspecten zijn zo belangrijk, merkte ik toen ik deze week ’s avonds aan het bed zat van iemand van wie ik veel houd. We hebben het in ons gesprek niet over geld gehad. De grootste zorg betrof de onverschilligheid die (te) drukke zorgverleners kunnen uitstralen en de aanstaande verhuizing naar een verpleeghuis, omdat langer zelfstandig thuiswonen niet meer gaat en het niet mogelijk bleek om voldoende zorg thuis te regelen.
De praktische vragen over de aanstaande veranderingen waren volop verweven met (levens)vragen over wat de toekomst zal brengen en welk lijden nog te wachten staat. Deze vragen zijn niet in euro’s uit te drukken en te beantwoorden. Een liefdevol gebaar, een psalm en een lied waren op dat moment passende vormen van informele zorg die ik kon bieden.
Ik hoop dat de vele verkiezingsdebatten die volgen, vooral daarover gaan. En laat er ondertussen voldoende aandacht zijn voor het armoedevraagstuk waar veel chronisch zieken mee te kampen hebben. Een streep door de stapeling van eigen bijdragen voor deze groep is meer passend dan een streep door het eigen risico van alle Nederlanders.
