Diederik van Dijk
Directeur
19 maart 2019
We moeten af van het begrip ‘voltooid leven’. Deze uitdrukking veronderstelt een tot de nok toe gevuld leven. Het heeft een montere klank. Een sublieme vertolking van het maakbaarheidsideaal. Dit is zo’n misleidend begrip dat we het nooit meer moeten gebruiken. Het gaat niet over mensen met een voltooid leven, maar over mensen die levensmoe zijn. Niks soeverein terugblikken op een voltooid leven, maar lijden aan het leven zelf.
Mensen die dood willen, zijn levensmoe. Daarop moet de remedie worden toegespitst. Door eenzaamheid te bestrijden en de wijsheid van de grijsheid te verzilveren. De kerk, maar ook de NPV, kan hier veel betekenen. Als het leven moeilijk wordt, geven we mensen niet prijs aan de dood, maar willen we met aandacht, liefde en goede zorg nabij zijn.
Bovendien moeten we stoppen met het voeden van de volledige zelfbeschikking. Sommigen willen sterven omdat ze niet kunnen aanvaarden dat ze afhankelijk van anderen worden. Het grootste deel van ieders leven wordt echter bepaald door anderen. Door ouders, echtgenote, kinderen, werkgever en overheid. We zijn nooit de enige auteur van ons levensverhaal. Dat we aan het einde van ons leven nog meer regie uit handen geven, hoeft ons niet panisch te maken. Erkenning van de grenzen van onze zelfbeschikking geeft ontspanning. Dat we allemaal eens dood gaan, is op zich al de grootste afrekening met al onze illusies over onze autonomie.
Voor mij is euthanasie onaanvaardbaar, omdat mijn leven in Gods handen ligt. Maar ook niet-gelovigen moeten erkennen dat er méér is dan rationele argumentatie. Het leven is heilig. Als iemand aan overheid en samenleving vraagt om hem te doden, kan het antwoord slechts zijn: ‘Wij willen u niet kwijt!’
