Astrid Bokhorst
Medewerker Advies & Toerusting
06 februari 2019
De NPV doet prachtig werk en werken vanuit een Bijbelse opdracht om het leven te beschermen is motiverend. Ik doe het doorgaans met veel plezier!
Maar soms willen termen als ‘druppel op de gloeiende plaat’ en ‘dweilen met de kraan open’ met hardnekkige kracht een plekje in mijn hart en denken veroveren. Dat gebeurt als ik kijk naar ontwikkelingen in de samenleving waarover ik me zorgen maak en die het NPV-werk er niet makkelijker op maken. De ruimte om naar eigen overtuiging te leven en keuzes te maken lijkt meer en meer ingeperkt te worden. De geluiden dat ‘verworvenheden’ als abortus en euthanasie thuishoren in goede keuzeondersteuning, wil er van subsidie sprake zijn, worden luider. Wat een voorrecht is het dan dat we bij de NPV een trouwe achterban hebben die ons werk mogelijk maakt!
Gebrokenheid
Maar ook in de advisering bij de NPV-Advieslijn horen we veel leed en gebrokenheid, soms met een intensiteit in één leven waar je stil van wordt. Ik schrijf dit aan het eind van een week met enkele gesprekken met mensen die vanwege fysieke pijn, eenzaamheid en geestelijke problemen het leven niet meer zien zitten. De dood willen ze niet, maar de gedachte aan zelfdoding dringt zich op en lijkt een laatste wapen in de strijd. De communicatie met hulpverleners is vastgelopen, hun netwerk is afwezig of net als zij moe en niemand weet meer goed hoe het verder moet. Of de NPV nog een oplossing weet voor deze kluwen van problemen? Het kan mij bij tijden ontmoedigen.
Bemoediging
En dan ineens komt de bemoediging uit onverwachte hoek! Ik bezocht twee jonge mensen die tot geloof zijn gekomen in de God van het Leven. Ze kunnen vanwege hun geloof niet meer veilig wonen in het land waar ze geboren zijn. In een troosteloos asielzoekerscentrum wachten ze op een eigen plek in Nederland. Ze willen graag leven zoals God het heeft bedoeld, maar het wachten en de onzekerheid zijn moeilijk. Ontmoediging ligt ook voor hen op de loer. Op mijn vraag hoe ze zich staande houden, antwoordde één van hen: ‘dankbaar zijn voor gisteren, genieten van vandaag en hoop hebben voor morgen’. Het is de God van het leven die mensen in ontmoedigende omstandigheden nieuwe hoop kan geven!
Aan iedereen die ook wel eens last heeft van ontmoediging geef ik deze rijkdom graag door.
