Freek van Holten
oud-medewerker NPV
01 mei 2018
Gisteren werd ik gebeld door een mevrouw die op zoek was naar iemand die een envelop voor haar kon posten. Het was nogal dringend, want haar rekeningen moesten betaald worden. Zelf kon ze niet goed meer lopen. Ze was met de rollator op weg gegaan maar had de brievenbus niet bereikt.
Ik vroeg: heb ik u vorige week ook niet gesproken? Ik heb u toch wat telefoonnummers gegeven van mensen bij u in de buurt?
Inderdaad was dit dezelfde mevrouw. Het was haar nog niet gelukt iemand te bereiken, het werd me niet duidelijk waarom niet. Maar nu zat ze dus al meer dan een week met die envelop.
Even heb ik overwogen het werk te laten liggen, op de fiets te stappen en die envelop te gaan posten. Maar het was écht te ver en het zou me de rest van de dag gekost hebben, terwijl ik nog een workshop moest geven.
Nog steeds ben ik er niet helemaal uit of ik dit niet vóór had moeten laten gaan. Onderbrak de barmhartige Samaritaan* zijn werkzaamheden ook niet om die éne te helpen die op zijn weg lag?
Als gezond en mobiel persoon kan ik het me nauwelijks voorstellen wat het is om een brief niet gepost te krijgen. Maar het is niet de enige hulpvraag. Wekelijks worden we gebeld door mensen die niet weten aan wie ze kunnen vragen wie er een boodschap wil doen, hen naar het ziekenhuis wil brengen, de tuin kan schoffelen enzovoort. Die stroom van hulpvragen motiveert mij om er aan te werken dat er in elke plaats in Nederland mensen zijn die naar anderen omkijken en die simpele klusjes willen doen.
En waarom ik dan eerst naar de christenen kijk? Omdat die dat verhaal van de barmhartige Samaritaan kennen!
*Voor wie de geschiedenis van de barmhartige Samaritaan niet kent:
lees maar in de bijbel in Lukas 10.
Lees het vorige blog over Witte Broodsweken
Lees meer over NPV-Thuishulp
