Freek van Holten
oud-medewerker NPV
31 oktober 2018
In de afgelopen periode mochten mijn collega’s en ik op veel plaatsen met groepen mensen in gesprek over eenzaamheid. Twee dingen vielen mij op.
Tijdens deze gesprekken merkte ik weer hoe moeilijk het is om in gesprek te komen over de eigen eenzaamheid van mensen. De eenzaamheid zou een minder groot probleem zijn als het gemakkelijker was om over onze eigen eenzaamheid te praten.
Ook merkte ik dat het lastig is om tijdens zo’n gesprek uit de beschouwing te blijven; voor je het weet verzanden we in discussies over wat de overheid bijvoorbeeld allemaal fout heeft gedaan. Daarmee verandert er niets in onze eigen straat.
Een mooie uitzondering was een verhaal dat ik van een vrijwilliger uit de buurt van Rotterdam hoorde. Ze vertelde hoe ze als vrijwilliger regelmatig een weduwnaar bezocht. In de straat waar deze weduwnaar woont, bezocht ze ook een vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd. Allebei niet zo vaardig in ‘praatjes maken’.
“… Allebei heel eenzaam, en allebei tegen mij aanpraten. Dat kan beter, dacht ik. En ik zei tegen die vrouw: “Zou je niet eens met die man gaan praten? Die is ook helemaal alleen. Je kunt best een beetje gezelligheid aan elkaar hebben.” Maar die vrouw had geen idee hoe ze dat moest doen. Dus zei ik: “Als híj z’n auto gaat wassen, ga jij óók je auto wassen.” En het is gelukt hoor, ze zijn gelukkig getrouwd!”…
Zonder nu gelijk relatiebemiddeling als kerntaak voor de vrijwilliger te zien, vind ik er toch een paar heel mooie kanten aan zitten. Deze vrijwilliger heeft oog voor mensen, zij ziet zichzelf niet als de enige oplossing, en zij durft zich te bemoeien met anderen. Op dit soort mensen ben ik enorm trots. Hoe mooi alle landelijke programma’s ook zijn, het zijn dít soort vrijwilligers die het verschil maken.
Dit zou zomaar één van die inspirerende voorbeelden kunnen zijn van onze pagina ‘Eenzaamheidsvrij’.
