11 oktober 2018
Liesbeth Meijer (39) uit Bennekom, afgestudeerd maatschappelijk werker, is in het dagelijks leven projectcoördinator bij vluchtelingenopvang. Daarvoor was ze boekhouder. ‘Inderdaad, een volslagen andere tak van sport’, lacht ze. ‘Ik houd wel van afwisseling.’ Een bekende uit haar kerkelijke gemeente attendeerde haar op hospice De Olijftak in Ede. ‘Volgens hem was dit echt iets voor mij.’ Dat had hij goed gezien. Na een paar meeloopdagen (‘ze moeten natuurlijk wel kijken of je geschikt bent voor dit werk’) kreeg ze drie jaar geleden een contract als NPV-vrijwilliger.
-
- Liesbeth Meijer
‘Eerlijk gezegd dacht ik in eerste instantie: is dit wel iets voor mij? Je bent hier immers bezig met de afronding van het leven, terwijl ik in mijn werk juist gewend ben iets met mensen op te bouwen.’
Klein netwerk
Het hoeft geen tegenstelling te zijn, ontdekte ze al snel. ‘Je kunt er juist in deze fase aan meehelpen dat mensen het zo licht mogelijk hebben. Ze kunnen hier echt nog een mooie tijd beleven. Hoe vreemd het ook klinkt: sommige cliënten leven hier zelfs op. Denk aan mensen die maar een heel klein netwerk hadden, die op het sociale vlak echt verwaarloosd waren – voor hen is het extra bijzonder om met liefde en aandacht te worden omringd.’ Liesbeth heeft bij de afdeling Thuishulp van de NPV een cursus terminale hulpverlening gevolgd. ‘Als vrijwilliger beschouw ik me als het hulpje van de verpleegkundige. Je geeft eten en drinken, leest een stukje uit de krant of uit de Bijbel, maakt een praatje. Soms is het niet meer dan een slokje water geven. Er zijn er ook die de boot afhouden, die geen behoefte hebben aan contact. En dat is natuurlijk ook prima. Ik sta er zo in: u vraagt, wij draaien.’
Geen enkel sterfgeval laat je onberoerd, maar de ene cliënt doet je meer dan de andere. ‘Er zijn wel een paar mensen die ik nog altijd in mijn hoofd heb. Een man bijvoorbeeld met wie ik altijd ging
wandelen – hij in de rolstoel. Hij was heel bereisd, vertelde daar ook over. Maar toen kwam ik op een dag aanfietsen om hem mee te nemen – lag hij plat op bed. Hij was te ziek om nog mee naar buiten te gaan en is kort daarna overleden. Ik herinner me ook een half verlamde man, ik moest zijn eten voeren. En zelfs dat had iets moois, mensen waarderen kleine dingen.’
Vriendelijk
Of ze door dit werk anders tegen de dood is gaan aankijken? ‘Dat niet direct, maar ik ben wel onder de indruk van het feit dat mensen zo vriendelijk kunnen blijven terwijl ze weten dat ze binnenkort zullen overlijden. Natuurlijk geldt dat niet voor iedereen; ik kwam een man tegen die er niks van begreep, of beter gezegd: die God niet begreep. Hij kon niet accepteren dat het zo moest gaan.’ Je vrijwillig inzetten voor mensen aan het eind van hun leven heeft absoluut meerwaarde, weet Liesbeth. ‘Niet alleen voor de cliënt, ook voor jezelf. Het hospice is een heel goeie plek, ik kom er zelf ook tot rust. Je wordt er milder van. En dankbaarder. Als je het zelf goed hebt, dan wil je dat toch ook niet voor jezelf houden? Waarom zou sterven een ver-van-mijn-bed-show zijn…?’
Meer informatie over NPV-Thuishulp of vrijwilliger worden? Kijk op de pagina NPV-Thuishulp.
