27 september 2016
Het is alweer 9 jaar geleden dat Janny en Abele de Jong in verwachting waren van hun jongste zoon Iwan, nu 8 jaar. Vanwege een eerdere keizersnede én omdat een van haar andere kinderen met 34 weken werd geboren, werd Janny in het derde trimester van haar zwangerschap doorgestuurd naar de gynaecoloog voor een extra controle. Voor de 20-wekenecho hebben ze destijds niet gekozen. ‘’Bij de andere kinderen hebben we ook geen 20-wekenecho laten doen: ieder kindje is welkom. Bovendien hebben we in de familie van dichtbij meegemaakt hoe een zwangerschap na de 20 wekenecho plotseling kan veranderen in een moeilijke periode vol van zorgen.’’
Tijdens de extra controle in een regionaal ziekenhuis ziet de gynaecoloog dat de twee hersenhelften van het kindje te ver uit elkaar liggen en dat er veel vocht tussen zit. De gynaecoloog heeft twijfels over de levensvatbaarheid van het kindje. Janny en Abele worden doorgestuurd naar een veel verder gelegen academisch ziekenhuis. Na dit bericht waren we behoorlijk van slag. Het feit dat we de volgende dag al in Amsterdam terecht konden, was voor ons een reden om te denken dat het wel eens heel ernstig zou kunnen zijn met ons kindje.’’ De gynaecoloog in Amsterdam kreeg het kindje van Janny en Abele met de echoapparatuur niet goed in beeld, omdat het hoofdje al heel ver was ingedaald. Wel zag de gynaecoloog een fors waterhoofd. Over de mogelijke gevolgen kon de arts op dat moment nog niet veel zeggen. Dit was afhankelijk van de aan- of afwezigheid van de kleine hersenen. Veel aandoeningen aan de kleine hersenen zijn slecht met het leven verenigbaar. ‘’Op een gegeven moment werd er aan ons gevraagd hoe wij tegenover levensbeëindigend handelen stonden. Los van het feit dat wij de termijn waarbinnen abortus mogelijk is, al ruimschoots gepasseerd waren, is abortus voor ons geen optie.” Toen Janny en haar man dat te kennen gaven, reageerde men in het ziekenhuis erg begripvol. De gynaecoloog zei: ‘’Ok. Dan gaan we er alles aan doen.’’ Janny: ‘’Ze zijn er daarna nooit meer op teruggekomen en hebben werkelijk alles voor Iwan en ons gedaan. Dat was zo fijn.’’
Tussen hoop en vrees
Om zekerheid te krijgen over of hun kindje al dan niet kleine hersenen had, moest Janny een extra scan ondergaan. ‘’In deze periode leefden we als gezin tussen hoop en vrees. Je begint eigenlijk al aan een rouwproces.’’ De uitslag van de scan was dat ons kindje een grote cyste had in het hoofd. Deze cyste besloeg ongeveer een zesde van het hele hoofdje en belemmerde de vochtafvoer. Dit was de oorzaak van het waterhoofd. Janny: ‘’De artsen wisten niet hoe ons kindje zich verder zou ontwikkelen en of ze na de geboorte iets voor ons kindje zouden kunnen doen. Wel mocht ik de volledige zwangerschap uitdragen. Elke week ging ik voor controle naar het ziekenhuis in Amsterdam. Toen de uitgerekende datum steeds meer in zicht kwam, werd het ziekenhuis in Lelystad ingeseind. Mocht ik Amsterdam niet halen, dan konden we ook uitwijken naar Lelystad. Gelukkig was dat niet nodig.’’ Na een zwangerschap van 40 weken en 6 dagen werd Iwan geboren. Janny: ‘’Hij zag er helemaal gaaf uit. Ook had hij een Apgarscore van 10. Familieleden die na de geboorte een foto van Iwan zagen, zeiden: er is zeker een wonder gebeurd.’’
Enkele dagen na de geboorte moest Iwan door de scan. Hiervoor kreeg hij een roesje. Dit had tot gevolg dat Iwan een ademstop kreeg. De cyste lag namelijk vlak bij zijn ademhalingscentrum. De artsen durfden niet langer meer te wachten en Iwan werd vrijwel meteen geopereerd. Janny: ‘’De operatie waarbij er gaatjes in de cyste werden gemaakt om het vocht af te voeren, lukte. Enkele dagen na de operatie kreeg Iwan echter hersenvliesontsteking. Janny: ‘’Omdat ik gedurende de opnameperiode bij Iwan op de kamer mocht verblijven, waren we er in een heel vroeg stadium bij. Daar zijn we de Heere zo dankbaar voor!’’ Daarna moet de kleine Iwan nog twee keer worden geopereerd. Hij kreeg een blijvende drain. ‘’Na afloop van de operatie kwam de arts nog speciaal naar ons toe om te zeggen hoe goed de operatie was gelukt. Eigenlijk zijn we tijdens de gehele opnameperiode in Amsterdam zo liefdevol opgevangen en begeleid. Er werd zelfs een boekje bijgehouden voor Iwan over zijn verblijf in het ziekenhuis, voor later.’’ Drie dagen na het plaatsen van de drain mocht Iwan met zijn ouders mee naar huis.
Nu, 8 jaar later gaat het erg goed met Iwan. Hij gaat naar school en zit zelfs in een plus-groepje. Ook de drain zit nog steeds goed. Janny: ‘’Iwan weet niet beter dan dat hij een drain heeft. Zelf gaat hij er gelukkig ook heel ontspannen mee om. Hij weet precies hoe het werkt en kan dat ook heel goed aan anderen uitleggen.’’
Dankbaar
Terugkijkend op de periode die achter hen ligt, geeft Janny aan dat zij, haar man en het hele gezin de getrouwheid van de Heere zo sterk hebben mogen ervaren. Janny: ‘’Dat geeft zo’n ander licht op de hele situatie. Je weet niet wat de toekomst brengt, maar je mag wel ervaren dat Zijn goedertierenheid tot in eeuwigheid is en Zijn getrouwheid van geslacht tot geslacht (Psalm 100:5). Dan is het goed en is elke dag er een om dankbaar voor te zijn.’’
Lees meer verhalen op www.npvzorg.nl/ervaringsverhalen
