Johanna

Johanna

Een oudere die blij opveert omdat ze meegenomen wordt voor een wandeling of een dankbare lach omdat je ’s ochtends vroeg iemand begeleidt bij een ziekenhuisbezoekje. Volgens Johanna Aarnoudse (66) geeft vrijwilligerswerk ontzettend veel voldoening. ‘Ik wil graag voor anderen beschikbaar zijn. Mijn moeder stond ook voor andere mensen klaar.’

Ruim dertig jaar is Johanna vrijwilliger. ‘Ik herinner me nog dat er in het advertentieblad een oproep stond van de NPV om in Zeeuws-Vlaanderen een vrijwilligersgroep op te richten. Het leek me wel wat en ik meldde me aan’, vertelt ze. ‘Wij hebben vijf kinderen waarvan er drie ernstig ziek zijn geweest. We zijn toen erg geholpen door mensen die voor ons klaar stonden. Zo wil ik ook graag voor anderen beschikbaar zijn. Het zit trouwens altijd al in me. Mijn moeder stond ook voor andere mensen klaar.’

Zo’n vijf uur in de twee weken is Johanna actief als vrijwilliger. ‘Het is erg afwisselend. Ik ga een middagje op bezoek, waak bij mensen die terminaal ziek zijn, bezoek met mensen de dokter of het ziekenhuis of wandel met iemand. Dat vind ik geweldig leuk’, vertelt ze enthousiast. ‘Zo kom ik al jaren bij een oudere vrouw. Als ze mij de deur door ziet komen en ik vraag waar de rolstoel is, zie ik haar helemaal vrolijk worden. Zo verheugd is ze dat ze naar buiten kan. Daar word ik zelf ook blij van!’

Kus  
Als Johanna door de vrijwilligerscoördinator gebeld wordt met een vraag voor vrijwilligerswerk, laat ze het soms even bezinken en belt ze later terug om een reactie te geven. ‘Ook vertel ik bij een eerste bezoekje altijd dat mensen het mogen aangeven als ze geen klik met mij ervaren. Ik beloof het zelf ook eerlijk aan te geven mocht dat zo zijn. Ik vind dat belangrijk, want je moet goed op elkaar afgestemd zijn’, vertelt ze. ‘Ik kwam eens bij een vrouw die heel nors was qua uitdrukking en qua stem. Daar raakte ik niet meteen enthousiast van, maar er kwam toch een geweldige klik. Je moet nooit te snel een oordeel over iemand hebben. Ik kwam heel lang bij haar. Tijdens het laatste bezoekje waarbij ze nog bij kennis was, vroeg ze: ‘Oh Johanna, mag ik nog een kus van je?’
Op dat moment was ik intens verdrietig, want we namen afscheid. Maar haar vraag gaf mij ook veel vreugde. Het liet zien dat ik er voor haar mocht zijn en dat ze dat gewaardeerd had! Het zijn de kleine dingen waar het in zit.’

Roos 
Johanna noemt nog een herinnering die ze nooit zal vergeten. ‘Ik kwam lange tijd voor terminale hulp bij een man. Ik vond het daar niet prettig. Hij dacht dat hij iedereen naar zijn hand kon zetten en was heel precies. Soms was er opzien als ik er heen moest, maar ik haakte niet af, want deze man was op mijn weg geplaatst’, vertelt ze. ‘Van lieverlee ging het beter. Het hielp ook om verder te kijken dan zijn houding. Hij stond middenin het leven, maar raakte opeens ziek en kreeg te horen dat hij nog maar drie maanden te leven had. Toen werd hij er opeens bij bepaald dat hij God moest gaan ontmoeten. Dat is ook iets heel heftigs. Als vrijwilliger krijg je daar dan ook lessen uit. Uiteindelijk kregen we toch een klik. Vlak voor hij overleed, zei hij: ‘Johanna, je was altijd een roos voor mij.’ Dat zeg ik niet om mezelf te verheffen. Maar om te laten zien hoeveel je als vrijwilliger kunt betekenen. Dat geeft zoveel voldoening!’

Geen ochtendmens
Meestal gaat er grote dankbaarheid uit van de mensen waar Johanna komt. ‘Ze zijn zo blij dat ze geholpen worden! Ik moest eens om zes uur ’s ochtends bij een vrouw zijn die naar het ziekenhuis moest. Ze had geen familie in de buurt. Ze vond het heel erg voor mij dat ik er zo vroeg uit moest. Dat vond ik ook niet zo fijn voor mezelf, want ik ben geen ochtendmens!’, lacht Johanna. ‘Maar ik was er gewoon. Wie had ze anders gehad om zes uur? Ze was me zó dankbaar. Ook al kom je vaak maar een middag in de week of in de twee weken bij iemand, toch bouw je heel wat op. Zo ook met die vrouw die wist dat ze ging sterven. Ze was aan het opruimen en vroeg me het servies van haar moeder in een grote doos te doen en bij de kringloop te brengen. Een paar dagen later zag ik het servies mooi opgesteld in de winkel staan. Toen ik weer bij die vrouw kwam, zei ik dat ik er een volgende keer een foto van zou maken voor haar. Maar die keer kwam er niet, want toen was het servies al verkocht. Fijn dat andere mensen er nu blij mee waren. Ook dit soort klusjes zijn mooi om te doen.’

Samaritaan  
Johanna vindt het geweldig om zo voor iemand klaar te staan. Dat is een van de redenen dat ze het werk al ruim dertig jaar volhoudt. ‘Daarnaast ervaar ik steun van Boven. Ik bid altijd om kracht, want ik ben ook al 66 jaar. Ik doe het vrijwilligerswerk vanuit m’n geloof. De Heere vraagt het van ons om de naaste te helpen. Dat zie je ook als je kijkt naar de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan. Je zult maar ergens liggen en iedereen passeert je!’, zegt ze. ‘Ik doe het werk met passie en vrijmoedigheid. Het zit in me en geeft veel energie. Vaak kom ik thuis en zeg ik tegen mezelf: wat was het weer fijn om er voor de ander te mogen zijn.’