23 april 2015
Toen Corné en Annelies Nieuwenhuize in verwachting waren van hun derde dochter, werd er een afwijking op de echo gezien. Annelies vertelt wat zij meemaakten tijdens de zwangerschap en na de geboorte van hun dochter Anouk.
Op een van de eerste echo’s werd door de echoscopist een afwijking gezien. Annelies: ‘Bij negen weken kreeg ik een echo en daar konden ze het nog niet zo goed zien. Toen ik met elf weken terugkwam, zagen ze best veel vocht rond het kindje, wat wijst op een chromosoomafwijking. De verloskundig zei meteen al dat het niet goed was en stuurde ons door naar het ziekenhuis. Daar zagen ze ook al dat vocht. Ze vertelden ook dat het echt niet goed was. Het kwam erop neer dat we er maar niet teveel op moesten rekenen dat het levensvatbaar zou zijn, en anders zou het ernstig gehandicapt zijn.’
Wat doet dat met je, als je zo’n boodschap krijgt?
Annelies: ‘Eerst geloof je het niet en je wilt het ook niet. Je wilt het liefst een gezond kindje, maar aan de andere kant houd je ook meteen van het kindje. Je wordt een beetje geleefd op zo’n moment. De ene dag zit je bij de echoscopist en de andere dag in het ziekenhuis en een paar dagen later zaten we in Rotterdam. Het ging zo snel dat je weinig tijd hebt om na te denken.’
Vlokkentest
Corné en Annelies worden doorgestuurd naar Rotterdam. ‘Daar konden we een paar dagen later al terecht. De gynaecoloog zag ook het vocht en die drong heel erg aan op een vlokkentest, terwijl wij dat niet wilden omdat daar risico’s aan zijn verbonden en omdat we geloven dat God het leven geeft. Het kwam best dwingend over. Als ik alleen was geweest, hadden ze mij misschien wel over kunnen halen. Gelukkig was mijn man sterk en die zei: ‘We doen het niet.’ Het was eigenlijk een hele nare ervaring in Rotterdam. We waren gewoon even van slag.’
Antwerpen
Een collega van Annelies adviseerde hen om naar Antwerpen te gaan. ‘Zij had een kindje verloren dat een afwijkend syndroom had. Wij hebben toen de vervolgafspraak in Rotterdam afgezegd en zijn naar Antwerpen gegaan. Daar werden we echt heel fijn geholpen. De arts daar zei: ‘jullie willen het kindje houden? Dat is duidelijk, dan gaan we alles doen wat we kunnen doen.’ Als wij abortus hadden genoemd, was er misschien anders mee omgegaan, maar wij kozen echt voor het leven. Zij praten dan niet meer over abortus. Je wordt daar met respect behandeld. Dat was echt een verschil met Rotterdam.’
In Antwerpen werden echo’s gedaan, waaronder de 20 wekenecho. ‘Het vocht was weg en dat is ook normaal. Verder zag het er eigenlijk ook heel goed uit. Ook bij de volgende echo’s tijdens de zwangerschap was dat het geval. Eerst was ze nog een beetje klein, maar haar hartje en andere organen zagen er goed uit en haar neusbotje was aanwezig. Anouk had wel een verdikte nekplooi. Ze dachten toen namelijk het meest aan syndroom van Down of Turner.’
Onderzoek
Annelies moest in het ziekenhuis bevallen. ‘Omdat de zwangerschap verder goed is verlopen, hoefde ik niet in Antwerpen te bevallen, maar in het ziekenhuis in Goes. De bevalling vond ik heel spannend. Toen Anouk werd geboren, was ze eigenlijk een heel slap kindje. Ze was acht pond, dus goed op gewicht. Ze had wel een dikke nek en haar oortjes en ogen stonden wat lager. Ik had het idee dat het niet goed was. De verloskundige in het ziekenhuis vertelde dat ze dachten aan het downsyndroom. Toen hebben ze bloed afgenomen. Na een week kwam de uitslag en daaruit bleek dat ze niet het downsyndroom had. Het was een hele onzekere tijd. Ze hebben ook op Turner getest, maar ook dat kwam er niet uit.’
Anouk groeide goed en ze ontwikkelde zich goed. Ze werd gevolgd door de fysio en de kinderarts. ‘We zijn nu in Antwerpen een genetisch onderzoek gestart en daar denken ze aan het Noonan Syndroom. Dat is best een onbekend syndroom. De uiterlijke kenmerken zouden heel goed bij dat syndroom passen. Daar zou eventueel een hartafwijking bij gepaard kunnen gaan, maar ze gaan eerst kijken of Anouk het Noonan Syndroom heeft en daarna gaan ze eventueel naar het hartje kijken.’
‘We wachten nu op de uitslag van het onderzoek. Dat vind ik wel spannend, maar aan de andere kant het is ook zo’n genieter. Anouk is een heel vrolijk kind. Ik geniet enorm van haar. Ook omdat ze zo makkelijk en meegaand is. De ene keer vliegt het je meer aan dan de andere keer. Je blijft toch altijd anders naar haar kijken. Ze hebben iets gezien, ze houden haar in de gaten. Ook als ze volgend jaar naar school hoopt te gaan. Je bent altijd net iets bezorgder om haar.’
Ga naar de pagina over de keuzehulp 20 wekenecho
Lees meer verhalen op www.npvzorg.nl/ervaringsverhalen
